Ο David Beckham ήταν κάτι παραπάνω από το ποδόσφαιρο

Yπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων σε αυτή τη ζωή. Αυτοί που με μεγάη ευκολία λένε “σιγά τον παίκτη. Έπαιξε δυο τρία χρόνια μπάλα και μετά έκανε το μοντέλο” και εκείνοι που αντιλαμβάνονται το πώς ένας ποδοσφαιριστής κατάφερε με όχημα το ταλέντο του να εισάγει νέους όρους στη βιομηχανία του θεάματος. Ευτυχώς ανήκω στους δεύτερους.
Και δεν μπορείς για κανέναν λόγο να εκφέρεις άποψη για αυτό το τεράστιο μέγεθος που ονομάζεται Beckham αν δεν τον έχεις παρακολουθήσει από την αρχή της καριέρας του μέχρι και σήμερα. Από εκείνο το πρώτο παιχνίδι που μπήκε αλλαγή στα τέλη του 92 με την Brighton μέχρι και την αλλαγή του στο 81 στο παιχνίδι της PSG το Σάββατο.
Γιατί ναι, μπορεί τα τελευταία 6 χρόνια της καριέρας του ο Beckham να έκανε χαμηλή πτήση. Και έδωσε δικαίωμα σε πολλούς να τον κρίνουν και να τον λοιδωρήσουν. Αλλά αν έχεις ζήσει αυτόν τον αστείρευτο τσαμπουκά του παιδιού με το καρέ στα μέσα της δεκαετίας του 90, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στην “απλότητα” του ποδοσφαίρου.

Δεν είναι τόσο απλό να είσαι ένα εξαιρετικό δεξί χαφ. Ο Μπέκαμ το έκανε να φαίνεται απλό.

 

Μία ευγενής τελειότητα

  Το 1999 ήμουν σίγουρος πια. Ότι πρώτα έμαθε να βγάζει σέντρες και μετά να τελειοποιεί την στάση του σώματος κατά την εκτέλεση ώστε να μοιάζει τόσο φυσική κίνηση. Σαν υπόκλιση ενός ευγενή μπροστά σε μία γαλαζοαίματη του Βρετανικού θρόνου, ο Beckham έμοιαζε να πιάνει 3 τετραγωνικά μέτρα σε κάθε του σέντρα. Από την ώρα που το δεξί του πόδι ερχόταν πίσω από το σώμα μέχρι και την στιγμή που εκτόνωνε τη δύναμη στην μπάλα, έμοιαζε να υπακούει σε μια χορογραφία που μόνο εκείνος και ο Γιεβγκένι Πλούσενκο θα μπορούσαν να εκτελέσουν. Και ο Κωστάλας να βαθμολογήσει.
 
"Υπερβολές" θα προφτάσεις να πεις. Θα σου δώσω μερικά ονόματα να ρωτήσεις αν εκτιμούσαν ή όχι αυτή τη χορευτική φιγούρα του David Beckham. Αυτή την τελειότητα με την οποία έστελνε την μπάλα να περάσει μπροστά από το κεφάλι του αμυντικού πριν καταλήξει στο δικό τους.
Mark Hughes, Brian McClair, Eric Cantona, Andy Cole, Ole Gunnar Solskjaer, Teddy Sheringham, Dwight Yorke, Ruud van Nistelrooy. Όλοι αυτοί έφαγαν και ξαναέφαγαν από το κουτάλι του David Beckham. Και παρακαλούσαν ξανά και ξανά σε όποια ομάδα και να πήραν μεταγραφή, να είχαν έναν Beckham να τους σερβίρει την μπάλα στο πιάτο.

Αλλά και ένας εγγλέζικος κωλοπαιδισμός

  Λόρδος, κύριος, σερ. Για εκείνους που απλά διάβαζαν για τον Beckham στα περιοδικά και για τις δεσποινίδες που από τα πρώτα χρόνια έσκιζαν ρούχα και εσώρουχα κάτω από τις αφίσες τους. Η αγγλική αλάνα όμως ήταν εκεί. Ήταν στην τσαντίλα με την οποία έμπαινε άτσαλα στα τάκλιν. Στο βλέμμα όταν έπαιρνε την μπάλα για να εκτελέσει το στημένο. Στο πώς παθιαζόταν όταν έβαζε ο ίδιος την μπάλα στα δίχτυα. Στα νεύρα το 1998 πάνω στο πόδι του Veron που στοίχισαν πολλά στην Αγγλία, πολύ περισσότερα από την πρόκριση στους 4.
Πάνω από όλα όμως φαινόταν στο θράσσος μέσα στο γήπεδο. Στην τόλμη με την οποία έπαιρνε μια πρωτοβουλία μόνο και μόνο γιατί είχε τυφλή εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Πολλοί σουτάρουν πίσω από το κέντρο. Ο Beckham το βάζει.

Κι έχω δει έκτοτε πολλούς Μέσι, Ρονάλντο και τοιαύτους να παίρνουν την μπάλα για να εκτελέσουν ένα στημένο. Λίγοι όμως το καταφέρνουν όταν η μπάλα καίει, που λένε και στο μπάσκετ.

Και για τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολο για έναν τύπο που είχε δόξα, αναγνώριση και τον κόσμο στο πλευρό του να τιθασεύσει τον χαρακτήρα του. Μετά το περιστατικό της κόκκινης κάρτας ο Beckham μαζεύτηκε. Κράτησε μόνο τον ποδοσφαιρικό τσαμπουκά και το τουπέ και άφησε στην άκρη τα νεύρα.
Μετατράπηκε μέσα σε λίγα χρόνια από τον τσόγλανο που ξέρει πολλή μπάλα σε έναν επαγγελματία παίκτη που γνώριζε ότι πλέον η υπόθεσή του ξέφευγε από τα στενά όρια των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Είχε φτάσει η ώρα να αποχωριστεί την ανεμελιά, το καρεδάκι στο μαλλί και την αλόγιστη έπαρση των πρώτων επιτυχιών.

Το brand των δισεκατομμυρίων

  Η μαγιά υπήρχε από την αρχή. Στα πρώτα δύσκολα πρωταθλήματα του Sir Alex. Στις πρώτες επιτυχίες στην Ευρώπη. Στα πρώτα καλά παιχνίδια με την Εθνική Αγγλίας. Ο Beckham μετατρεπόταν χρόνο με τον χρόνο σε αυτό που οι Άγγλοι περίμεναν από εκείνον. Σε έναν ηγέτη εντός και εκτός γηπέδων. Ποτέ ξανά το Μεγάλο Νησί δεν είχε ταυτίσει τα όνειρά του τόσο πολύ με έναν παίκτη. Πόσοι έκλαψαν για το πόδι του Rooney και πόσοι για το πόδι του Beckham;
Ο ίδιος όμως όσο περνούσαν τα χρόνια δεν αρκούταν στην λατρεία των οπαδών. Και δεν ξέρω αν φταίει η Victoria και μόνο για την dolce vita και την κατασκευή της δημόσιας εικόνας του αρχηγού της Εθνικής Αγγλίας. Αλλά ο Beckham αποτέλεσε για το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό marketing την αφετηρία της χρυσής εποχής.
Κι άλλοι έκαναν διαφημίσεις πριν τον Beckham. Κι άλλοι αποτέλεσαν κεντρικά πρόσωπα σε καμπάνιες. Ήταν όμως πάντα η ίδια ιστορία της πολύ επιτυχημένης εταιρείας που σέρνει τον ποδοσφαιριστή σε ενα στούντιο και προσπαθεί να τον κάνει σταρ και εκτός γηπέδου.

  Με τον Beckham όμως ήταν αλλιώς. Γιατί ήταν από μόνος του σταρ και εκτός γηπέδου. Και είχε κατορθώσει να κάνει όλες τις εταιρείες να πέφτουν στα πόδια του και να τον παρακαλάνε (με το αζημίωτο) για ένα λανσάρισμα, μία καμπάνια, έστω μία φωτογραφία.
Πολλοί τον κατηγορούν ότι πουλήθηκε στο μάρκετινγκ και ξέχασε την μπάλα. Ο Beckham, θεωρώ, έσπρωξε τόσο πολύ το αθλητικό marketing και άνοιξε τόσους δρόμους προβολής και διαφήμισης που η βιομηχανία του θεάματος και τους αθλητισμούς του χρωστάει πολλά περισσότερα εκατομμύρια από εκείνα που του έχει ήδη χαρίσει.

Η ταύτιση με την εικόνα

  Αναμφισβήτητα βέβαια ήρθε και η κούραση. Του κόσμου κυρίως για τον Beckham που ήθελε να είναι Αρχηγός στην Εθνική Αγγλίας κάνοντας αγροτικό στις ΗΠΑ και τους L.A. Galaxy. Για τον αθλητή που έφτανε στο τέλος της καριέρας του και δεν ήθελε να το αποδεχτεί.
Αλλά ο Beckham είχε γίνει πλέον ένα με την δημόσια εικόνα του. Η παρουσία του στο γήπεδο ήταν πάντα το ίδιο καλοστημένη και προμελετημένη σαν διαφημιστική καμπάνια. Το image που είχε δημιουργηθεί από τόσες και τόσες ομάδες ειδικών της επικοινωνίας, έφτασε να είναι η ίδια η εικόνα του Beckham στο γήπεδο.
Δεν είναι τυχαίο ότι στον προχθεσινό τελευταίο του αγώνα με την PSG έφτιαξε τρεις φορές το μαλλί του όταν δακρυσμένος αποχωρούσε από το γήπεδο.
 
Αυτό είναι ο Beckham. Ένα κράμα ποδοσφαιριστή και διαφημιστικής εικόνας. Όποιος όμως τολμήσει να σταθεί μόνο στο δεύτερο και να μην γράψει μερικούς τόμους επαίνων για το πρώτο, είναι βλάσφημος απέναντι στο ίδιο το ποδόσφαιρο.

Ο Beckham, για το στιλ του ποδοσφαίρου των 90s, ήταν το Α και το Ω.