''Μα πώς κάνεις έτσι για ένα σκύλο; Εδώ κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι!''
Από το όνομα και μόνο μπορείτε να καταλάβετε πως η παρακάτω ιστορία πρόκειται για ένα σκύλο «τρελό». Τρελό από χαρά για τη ζωή και την αγάπη που ήθελε να προσφέρει σε όσους είχαν την τύχη να βρεθούν κοντά του έστω στον ένα μόλις χρόνο που κατάφερε να ζήσει.
Ένα απόγευμα Αυγούστου του 2013, καθόμουν με μια πολύ καλή φίλη σε ένα φούρνο στη Λευκωσία και καθώς τρώγαμε βλέπουμε μπροστά στα πόδια μας το πιο αξιαγάπητο σκυλάκι να περιφέρετε εκεί μπροστά μας, χαρούμενο, αμέριμνο. Προσπαθήσουμε να του δώσουμε να φαί κάτι, του βάλαμε και νερό σε περίπτωση που διψούσε, εκείνο απλά χοροπηδούσε και το μόνο που ήθελε ήταν να παίξει.
Καταλάβαμε ότι επρόκειτο για σκυλάκι που είτε είχε χαθεί από τους ιδιοκτήτες του, είτε το είχαν πετάξει οι ίδιοι όπως γίνετε καθημερινά, αφού πρώτα παίξουν με το "παιχνίδι" τους στη συνέχεια το πετούν στο δρόμο.
Φιλικό και αξιαγάπητο όπως λέω και πιο πάνω το πήραμε κοντά μας το κρατήσαμε αγκαλιά και εκείνο με τον δικό του τρόπο μας ευχαριστούσε κουνώντας την ουρά του.
Αμέσως σκεφτήκαμε να ειδοποιήσουμε τον φίλο μας Ονούφριο γνωστό για τις φιλοζωικές του ευαισθησίες και ήταν σίγουρο ότι το χαρούμενο αυτό σκυλάκι θα έβρισκε κοντά του μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλόξενο σπίτι για να ζήσει την ζωή που του άξιζε, την ζωή που προσπάθησαν να του στερήσουν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του.
Έτσι και έγινε, με το που φτάνει ο Ονούφριος στο μέρος εκεί όπου βρισκόμασταν, ήταν θέμα μερικών δευτερολέπτων να νιώσουν και οι δύο, σκύλος και νέος ιδιοκτήτης πως αυτή έμελλε να είναι σχέση αγάπης και συντροφικότητας.
Ο σκυλάκος αμέσως βρέθηκε στο σπίτι του Ονούφριου όπου μοιράστηκαν ακόμη και το ίδιο κρεβάτι. Την επόμενη μέρα ο σκύλος μεταφέρθηκε για να του γίνει ο τυπικός έλεγχος για microchip σε περίπτωση που υπήρχε προηγούμενος ιδιοκτήτης να βρεθεί και να επιστραφεί πίσω σε περίπτωση που τον έψαχναν. Κάτι όμως μάταιο.
Ο σκύλος πλέον άνηκε και επίσημα στον Ονόυφριο, και είχε ήδη αποκτήσει καινούριο όνομα, Ζάναξ. Αστείο ίσως όνομα για σκύλο, αλλά τόσο ταιριαστό για τον συγκεκριμένο σκύλο.
Οι μέρες περνούσαν πολύ όμορφα, ο Ζάναξ θεωρείτο πλέον μέλος της οικογένειας του, η ζωή του όλη ο γιός του Ονούφριου αλλά και των φίλων του.
Κάθε πρωί και μετά από τον πρωινό του περίπατο, υπομονετικός περίμενε το αφεντικό του να ετοιμαστεί και να πάνε μαζί στην δουλειά, στα γραφεία του themaonline.
Εκεί συνάδελφοι του Ονούφριου τον είχαν αγαπήσει τόσο που μοιράζονταν ακόμη και το φαγητό τους μαζί του. Αξιαγάπητος όπως είπα αγαπούσε όλο τον κόσμο, μέχρι και με τους γάτους της γειτονιάς ήθελε να παίζει.
Ο καλύτερος του φίλος όμως ήταν ένα άλλο σκυλάκι ο Elvis, περνούσαν όλο τον χρόνο μαζί έπαιζαν συνέχεια μαζί, λίγο στο φαί δεν τα βρήκαν ποτέ αλλά ήταν πάντα αγαπημένοι, μια σχέση εξάρτησης.
Δυστυχώς για τον Zanax δεν ήταν γραφτό να συνεχίσει να ζει, να προσφέρει αγάπη στους γύρω του και εκείνοι με την σειρά τους να του ανταποδίδουν την ίδια αγάπη.
Εχτές έμελε να ήταν και η τελευταία μέρα του Zanax. Μια άτυχη στιγμή, μια ενέργεια μίσους από το χέρι ενός ανθρώπου, που με τόση ευκολία πετά δηλητήριο στους δρόμους σε πάρκα η όπου αλλού βρει με σκοπό να θανατώσει με τον πιο βίαιο και χυδαίο τρόπο οτιδήποτε ζωντανό είχε την ατυχία να βρεθεί εκεί.
Αφροί από το στόμα, σπασμοί, διάρροιες και σπαραγμοί από το άτυχο ζώο, λίγα από τα συμπτώματα που πέρασε το κακόμοιρο σκυλάκι, που όσες προσπάθειες και εάν έκανε ο κτηνίατρος του δεν κατάφερε να τον κρατήσει στη ζωή , που μετά από δύο ώρες που σπάραζε, έκλεισε τα μάτια του και αναπαύτηκε.
Ο γιατρός ο ίδιος μας έλεγε συνέχεια πόσο δυνατός ήταν και πόσο αγαπούσε αυτή την ζωή, και αυτός ήταν και ο λόγος που πάλεψε μέχρι τέλους.
Ήταν πλέον ήρεμος, τίποτα στο πρόσωπο του δεν έδειχνε πλέον πόσο είχε πονέσει, φαινόταν λες και κοιμόταν, και είχες την αίσθηση για όσους ήμασταν μαζί του εκεί, ότι ευχαριστούσε όλους εμάς, αλλά ιδιαιτέρα τον Ονούφριο.
Τον κράτησε αρκετή ώρα αφού είχε φύγει από την ζωή στην αγκαλιά του, του μίλησε, όσα μάλλον ήθελε να του πει, έκλαψε αρκετά, και στο τέλος με ένα φιλί και ένα χάδι, αποχαιρέτησε τον αγαπημένο του σκύλο.
Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Τον μεταφέραμε εκεί όπου θα είναι ήσυχα και άνετα και τώρα καλούμαστε να μείνουμε με την ανάμνηση και το βάρος της απουσίας του. Θάφτηκε στο αγαπημένο του πάρκο στη γειτονιά μας κάπου στη Λευκωσία, κάτω από ένα ψηλό δέντρο, δίπλα από στον ποταμό.
Άδειο το γραφείο χωρίς εκείνον. Αστείο; Παράλογο; Δεν ξέρω. Δε θεωρώ πως είμαι παρανοϊκός. Ήταν όμως μια παρουσία στο σπίτι, όπως όλοι μας. Ήταν η παρέα, ο ψυχολόγος, το φάρμακο όλων μας. Και τώρα λείπει.
Μας λένε "Πώς κάνετε έτσι; Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι". Δεν αντιλέγω. Αλλά γιατί το ένα να αναιρεί το άλλο; Γιατί να μην έχουμε δικαίωμα να πονέσουμε και να πενθήσουμε για ένα πλάσμα που μόνο χαρές προσέφερε, σε αντίθεση με τους ανθρώπους;
Ναι, πενθούμε. Κι είναι δικαίωμα καθενός αν νιώθει έτσι και να το βιώσει και να το εκφράσει, χωρίς να νιώθει ντροπή. Γιατί μόνο όσοι έχουν σκύλο ξέρουν τι τους έχει προσφέρει και πόσο άδολα.
Απολογούμαι αν σας χάλασα την διάθεση, αλλά ένιωθα έντονα την ανάγκη να γράψω κάτι έστω και τόσο μικρό για αυτόν τον άγγελο που δεν πρόκειται να ξαναδώ.
Σας ευχαριστώ.
Καλό ταξίδι, Ζάναξ μου.
Βαγγέλης Λουκά
''Μα πώς κάνεις έτσι για ένα σκύλο; Εδώ κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι!''
Από το όνομα και μόνο μπορείτε να καταλάβετε πως η παρακάτω ιστορία πρόκειται για ένα σκύλο «τρελό». Τρελό από χαρά για τη ζωή και την αγάπη που ήθελε να προσφέρει σε όσους είχαν την τύχη να βρεθούν κοντά του έστω στον ένα μόλις χρόνο που κατάφερε να ζήσει.
Ένα απόγευμα Αυγούστου του 2013, καθόμουν με μια πολύ καλή φίλη σε ένα φούρνο στη Λευκωσία και καθώς τρώγαμε βλέπουμε μπροστά στα πόδια μας το πιο αξιαγάπητο σκυλάκι να περιφέρετε εκεί μπροστά μας, χαρούμενο, αμέριμνο. Προσπαθήσουμε να του δώσουμε να φαί κάτι, του βάλαμε και νερό σε περίπτωση που διψούσε, εκείνο απλά χοροπηδούσε και το μόνο που ήθελε ήταν να παίξει.
Καταλάβαμε ότι επρόκειτο για σκυλάκι που είτε είχε χαθεί από τους ιδιοκτήτες του, είτε το είχαν πετάξει οι ίδιοι όπως γίνετε καθημερινά, αφού πρώτα παίξουν με το "παιχνίδι" τους στη συνέχεια το πετούν στο δρόμο.
Φιλικό και αξιαγάπητο όπως λέω και πιο πάνω το πήραμε κοντά μας το κρατήσαμε αγκαλιά και εκείνο με τον δικό του τρόπο μας ευχαριστούσε κουνώντας την ουρά του.
Αμέσως σκεφτήκαμε να ειδοποιήσουμε τον φίλο μας Ονούφριο γνωστό για τις φιλοζωικές του ευαισθησίες και ήταν σίγουρο ότι το χαρούμενο αυτό σκυλάκι θα έβρισκε κοντά του μια ζεστή αγκαλιά και ένα φιλόξενο σπίτι για να ζήσει την ζωή που του άξιζε, την ζωή που προσπάθησαν να του στερήσουν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες του.
Έτσι και έγινε, με το που φτάνει ο Ονούφριος στο μέρος εκεί όπου βρισκόμασταν, ήταν θέμα μερικών δευτερολέπτων να νιώσουν και οι δύο, σκύλος και νέος ιδιοκτήτης πως αυτή έμελλε να είναι σχέση αγάπης και συντροφικότητας.
Ο σκυλάκος αμέσως βρέθηκε στο σπίτι του Ονούφριου όπου μοιράστηκαν ακόμη και το ίδιο κρεβάτι. Την επόμενη μέρα ο σκύλος μεταφέρθηκε για να του γίνει ο τυπικός έλεγχος για microchip σε περίπτωση που υπήρχε προηγούμενος ιδιοκτήτης να βρεθεί και να επιστραφεί πίσω σε περίπτωση που τον έψαχναν. Κάτι όμως μάταιο.
Ο σκύλος πλέον άνηκε και επίσημα στον Ονόυφριο, και είχε ήδη αποκτήσει καινούριο όνομα, Ζάναξ. Αστείο ίσως όνομα για σκύλο, αλλά τόσο ταιριαστό για τον συγκεκριμένο σκύλο.
Οι μέρες περνούσαν πολύ όμορφα, ο Ζάναξ θεωρείτο πλέον μέλος της οικογένειας του, η ζωή του όλη ο γιός του Ονούφριου αλλά και των φίλων του.
Κάθε πρωί και μετά από τον πρωινό του περίπατο, υπομονετικός περίμενε το αφεντικό του να ετοιμαστεί και να πάνε μαζί στην δουλειά, στα γραφεία του themaonline.
Εκεί συνάδελφοι του Ονούφριου τον είχαν αγαπήσει τόσο που μοιράζονταν ακόμη και το φαγητό τους μαζί του. Αξιαγάπητος όπως είπα αγαπούσε όλο τον κόσμο, μέχρι και με τους γάτους της γειτονιάς ήθελε να παίζει.
Ο καλύτερος του φίλος όμως ήταν ένα άλλο σκυλάκι ο Elvis, περνούσαν όλο τον χρόνο μαζί έπαιζαν συνέχεια μαζί, λίγο στο φαί δεν τα βρήκαν ποτέ αλλά ήταν πάντα αγαπημένοι, μια σχέση εξάρτησης.
Δυστυχώς για τον Zanax δεν ήταν γραφτό να συνεχίσει να ζει, να προσφέρει αγάπη στους γύρω του και εκείνοι με την σειρά τους να του ανταποδίδουν την ίδια αγάπη.
Εχτές έμελε να ήταν και η τελευταία μέρα του Zanax. Μια άτυχη στιγμή, μια ενέργεια μίσους από το χέρι ενός ανθρώπου, που με τόση ευκολία πετά δηλητήριο στους δρόμους σε πάρκα η όπου αλλού βρει με σκοπό να θανατώσει με τον πιο βίαιο και χυδαίο τρόπο οτιδήποτε ζωντανό είχε την ατυχία να βρεθεί εκεί.
Αφροί από το στόμα, σπασμοί, διάρροιες και σπαραγμοί από το άτυχο ζώο, λίγα από τα συμπτώματα που πέρασε το κακόμοιρο σκυλάκι, που όσες προσπάθειες και εάν έκανε ο κτηνίατρος του δεν κατάφερε να τον κρατήσει στη ζωή , που μετά από δύο ώρες που σπάραζε, έκλεισε τα μάτια του και αναπαύτηκε.
Ο γιατρός ο ίδιος μας έλεγε συνέχεια πόσο δυνατός ήταν και πόσο αγαπούσε αυτή την ζωή, και αυτός ήταν και ο λόγος που πάλεψε μέχρι τέλους.
Ήταν πλέον ήρεμος, τίποτα στο πρόσωπο του δεν έδειχνε πλέον πόσο είχε πονέσει, φαινόταν λες και κοιμόταν, και είχες την αίσθηση για όσους ήμασταν μαζί του εκεί, ότι ευχαριστούσε όλους εμάς, αλλά ιδιαιτέρα τον Ονούφριο.
Τον κράτησε αρκετή ώρα αφού είχε φύγει από την ζωή στην αγκαλιά του, του μίλησε, όσα μάλλον ήθελε να του πει, έκλαψε αρκετά, και στο τέλος με ένα φιλί και ένα χάδι, αποχαιρέτησε τον αγαπημένο του σκύλο.
Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο δύσκολη. Τον μεταφέραμε εκεί όπου θα είναι ήσυχα και άνετα και τώρα καλούμαστε να μείνουμε με την ανάμνηση και το βάρος της απουσίας του. Θάφτηκε στο αγαπημένο του πάρκο στη γειτονιά μας κάπου στη Λευκωσία, κάτω από ένα ψηλό δέντρο, δίπλα από στον ποταμό.
Άδειο το γραφείο χωρίς εκείνον. Αστείο; Παράλογο; Δεν ξέρω. Δε θεωρώ πως είμαι παρανοϊκός. Ήταν όμως μια παρουσία στο σπίτι, όπως όλοι μας. Ήταν η παρέα, ο ψυχολόγος, το φάρμακο όλων μας. Και τώρα λείπει.
Μας λένε "Πώς κάνετε έτσι; Κάθε μέρα πεθαίνουν άνθρωποι". Δεν αντιλέγω. Αλλά γιατί το ένα να αναιρεί το άλλο; Γιατί να μην έχουμε δικαίωμα να πονέσουμε και να πενθήσουμε για ένα πλάσμα που μόνο χαρές προσέφερε, σε αντίθεση με τους ανθρώπους;
Ναι, πενθούμε. Κι είναι δικαίωμα καθενός αν νιώθει έτσι και να το βιώσει και να το εκφράσει, χωρίς να νιώθει ντροπή. Γιατί μόνο όσοι έχουν σκύλο ξέρουν τι τους έχει προσφέρει και πόσο άδολα.
Απολογούμαι αν σας χάλασα την διάθεση, αλλά ένιωθα έντονα την ανάγκη να γράψω κάτι έστω και τόσο μικρό για αυτόν τον άγγελο που δεν πρόκειται να ξαναδώ.
Σας ευχαριστώ.
Καλό ταξίδι, Ζάναξ μου.
Βαγγέλης Λουκά
