Το άγριο πρόσωπο του κουτσομπολιού Από τα κοσμικά της Μυκόνου στα λόγια των ποιητών με τον ίδιο τρόπο

Μέσα στον χαμό για τα λόγια της Κικής Δημουλά οι άνθρωποι αποκαλύπτουν ξανά μια μεγάλη τους ανάγκη: Την ανάγκη για «καυτό» κουτσομπολιό. Επειδή εξαιτίας της Κρίσης τα κουτσομπολιά για την Ύλη (σ.σ Σπίτια, σκάφη, και κοσμικοί της Μυκόνου που τα σάρωσε όσο μπόρεσε το ΣΔΟΕ) είναι σήμερα αντιδημοφιλή θέματα στον ψηφιακό και τηλεοπτικό καφενέ, οι άνθρωποι στρέφονται σε πιο «πνευματικές» συζητήσεις κουτσομπολιού.   Το «παραμύθι» πάει ως εξής σε τρία απλά βήματα:   1.   Μεγάλο μέρος του κοινού καταπίνει αμάσητο το ξεροκόμματο μιας απομονωμένης φράσης.   2.   Ό,τι διευκρινίσεις και να δοθούν από εδώ και πέρα είναι μάταιες. Η ρετσινιά μένει γιατί η ρετσινιά είναι η μήτρα του κουτσομπολιού.   3.   Επειδή όμως δεν έχουμε να κάνουμε με ύλη αλλά με πνεύμα, κουτσομπολεύουμε μεν επιφανειακά αλλά με μια δήθεν αγωνία για το «πού πηγαίνει ο τόπος με αυτούς τους πνευματικούς ανθρώπους που έχουμε».     Η αγωνία των περιστέρων για αυτά που είπε η Κική Δημουλά είναι ακριβώς η ίδια αγωνία που είχαν παλιότερα για την αλλαγή χρώματος μαλλιών της κάθε πρωiνατζούς και της κάθε κοσμικής κότας. Επειδή οι κοσμικές κότες φέτος κλωσάνε τα αυγά τους και δεν βγήκαν βόλτα στα στενά της Μυκόνου, είπανε να το ρίξουμε σε κάτι πιο «ανώτερο»: Στα λόγια της ποιήτριας.   Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι μιλάνε με αφορμή αυτά για τους στίχους της Δημουλά και του κάθε ποιητή, σαν να μιλάνε για τα γκομενικά των αγαπημένων τους σελέμπριτι. Μέσα στον κακό χαμό λένε «έγραψε κάποιους καλούς στίχους αλλά...» ή «σιγά την ποίηση της Δημουλά!», σαν να λένε «ωραίο το γκομενάκι αυτό, αλλά το παλιό είναι καλύτερο» ή «σιγά την εκπομπή που έχει». Καταλαβαίνω την ανθρώπινη ανάγκη για κουβεντούλα αλλά καλύτερα να βάζουμε εμείς οι ίδιοι κάποιους κανόνες στον εαυτό μας όταν το κάνουμε, εάν δεν θέλουμε να γελοιοποιούμαστε.   Υ. Γ   Σε ένα κανάλι χθες. Από εκείνα που τους έχουμε δώσει το στέμμα του "αγνού" trash. Κάποια παίρνοντας το πιο σοβαρό ύφος του κόσμου είπε: «Δεν με ενδιαφέρει η ποίηση της Δημουλά. Στην ιστορία θα μείνει για αυτή την φράση». Άθελα της έκανε μια άψογη επίδειξη χειραγώγησης των media μέσα στα κεφάλια των απαίδευτων ανθρώπων.